Een reis om nu al nooit te vergeten

God kväll!

Hier ben ik dan, in Göteborg. Super tof. Na twee vluchten en veel openbaar vervoer, ben ik aangekomen in het hostel. Vooraf had ik me twee dingen voorgenomen:
1: ik zou geen gekke, rare dingen doen op mijn tocht.
2: ik zou geen blog schrijven over mijn trip.
Guess what, het is me allebei niet gelukt. Sadly. Hierbij gun ik jullie toch een blik in mijn tocht waarin ik al flink kronen verdiend heb, maar ook bijna in een Zweedse cel belandde.

Geld verdienen

In de trein kon ik mijn e-mail nog bekijken en ik ben blij dat ik daar ook gretig gebruik van heb gemaakt. Een half uur voor aankomst op Schiphol, had ik een mailtje gekregen van de PR-afdeling van de Frölunda Indians. In het Zweeds. Wonderwel kon ik de strekking er van wel ontdekken. De kaartverkoop voor de wedstrijd van maandag, tegen HIFK in de strijd om de Europa Trophy, liep zo slecht, dat iedereen die een kaartje had gekocht zijn geld terug zou krijgen. Iedereen mag gratis naar binnen en je ticket mag je bij een andere wedstrijd van de Indians verzilveren. Omdat de Indians hun kaartjes via externe verkopers aan de man brengen, was het niet mogelijk om het geld direct terug te geven.

Erg leuk, maar daar had ik dus niks aan. Ik ga weliswaar aankomende zaterdag ook naar de Indians, maar ook dit kaartje heb ik al aangeschaft. Het is nou ook weer niet zo datik hier zomaar weer even heen kom. En dus besloot ik om zo brutaal te zijn om een mailtje terug te sturen, en te vragen om een tegoedbon om te besteden in de Frolunda Indians Fan Store. Mezelf kennende, zou ik daar toch wel veel te veel geld aan uit geven.

Nog geen uur later, had ik een mail terug. Dik in orde, de bon ligt vanaf morgen voor me klaar in de Fan Store. ID-kaart even laten zien en klaar is Jeroen. Het mooiste is, dat de bon een waarde heeft van 300 kroon. Hoeveel ik precies voor het kaartje betaald heb? 100 kroon. Winst van 200 kroon. Vrijgevige mensen, die Zweden.

The trip

Ik heb het geluk gehad, dat ik in beide vliegtuigen geen last heb gehad van turbulentie. De piloot die mij van Schiphol naar Frankfurt bracht, mag alleen nog wel eventjes oefenen op de landing. De vlucht kwam al laat aan en hij had hierdoor vast haast, maar de klap waarmee hij het vliegtuig op de grond liet slaan, deed mij even vrezen voor mijn leven. Gelukkig zit ik nu hier.

Laat ik vast waarschuwen: die uitspraak komen jullie vanaf nu vaker tegen. Laat als ik arriveerde op Frankfurt, maakte ik flink haast naar de gate die op mijn ticket stond. Bleek aan de hele andere kant van het vliegveld, dus ik heb met mijn koffer er een leuk sprintje uitgegooid. Hevig transpirerend kwam ik aan bij de gate, waar het vliegtuig naar Nice klaarstond. Zo nice vond ik dat niet. Gelukkig was de gate waar ik wel moest zijn dichtbij en dus kwam ik nog op tijd bij de gate aan. Gelukkig zit ik nu hier.

De vlucht naar Göteborg verliep vlekkeloos. Echt, perfecter kun je jezelf een vlucht niet wensen. Totdat je het vliegtuig uitstapt en een hond tegen komt. Een drugshond, zo weet ik nu. Nietsvermoedend liep ik langs de hond, toen ik aangesproken werd door een man van de douane. Waar ik vandaan kom en of ik even mee wil komen.

De man nam me mee naar een kamertje, alwaar hij uitlegde waarom ik mee moest komen. Zweden heeft veel last van drugssmokkel vanuit Nederland, voornamelijk van personen die solo deze kant op komen. De tas moest open, broekzakken leeg en ik moest in een kamertje gaan zitten. Dit hoofdstuk van mijn vakantie had ik zeg maar niet helemaal gepland.

De man riep een collega, die even met mij kwam praten. De kleren moesten uit en ik moest urine afstaan om te controleren of ik geen drugs gebruik. Ik voelde me niet helemaal meer op mijn gemak. Kennelijk zag de man dat ook, want terwijl ik bijna poedeltjenaakt in een klein Zweeds douanehokje stond vertelde hij me dat ik de urinetest wel mocht laten schieten. Ik was even bang dat ik op mijn gedroomde vakantie terecht zou komen in een Zweedse cel. Gelukkig zit ik nu hier.

Göteborg

En dus mocht ik toch naar buiten, om Göteborg in te trekken. De reis ging verder in een speciale lijnbus tussen het vliegveld en het Centraal Station. De buschauffeur bleek een hele aardige man. Bij binnenkomst legde hij me volledig uit hoe ik mijn bestemming kon bereiken. De kaart waarop hij dit liet zien, mocht ik zelfs houden. "I don't need it." Prima. Tijdens de busreis keek ik mijn ogen uit. Wat een geweldige stad. Ik ga hier nog een paar hele fijne dagen beleven!

Voor het openbaar vervoer heb je hier verder dagkaarten nodig. Daarmee kun je 1 of 3 dagen onbeperkt met het openbaar vervoer reizen. En dat voor een klein prijsje, een retourtje Leeuwarden is duurder.

Eenmaal in de tram kwam ik gelijk het grootste minpunt van Göteborg tegen: stomdronken jongeren. In cafés kunnen zij niet aan alcohol komen hier; de minimum leeftijdsgrens daarvoor is 21 jaar. Allicht een goede reden voor de Nederlandse overheid om de minimumleeftijd in ons land niet nog verder omhoog te gooien, want het maakt de verder beeldschone stad er niet fraaier op.

Toch is het merendeel van de mensen hier erg vriendelijk. Gedurende de laatste meters, had ik geen idee waar ik wezen moest. Ik pakte de kaart er maar weer even bij, maar voordat ik die goed en wel opengeslagen had, stond er al iemand naast mij om mij te weg te wijzen. Ik ben hier alleen heen gekomen, maar tot nog toe voel ik mij alles behalve alleen. Part of the city. The beautiful city, Göteborg.